meeloopreportage SKOV

Tijdens mijn zomerwerk bij VROUW kreeg ik de kans om voor het eerst een meeloopreportage te schrijven voor de krant. Ik mocht een dag meelopen bij een zeilkamp voor jongeren met kanker. Een ervaring die ik van tevoren best spannend vond, maar die uiteindelijk enorm bijzonder en leerzaam bleek. Omdat ik het volledige verhaal niet kan delen, heb ik een paar alinea's geselecteerd. Het hele artikel is te lezen via deze link.

Beeld: Jean-Pierre Jans, Telegraaf

Op het IJsselmeer voeren twee weken geleden acht klassieke zeilschepen met aan boord een bijzondere groep jongeren. Ze hebben allemaal kanker (gehad) en nemen deel aan het jaarlijkse ZuiderZeeVaart-kamp van de Stichting Kinder Oncologische Vakantiekampen (SKOV). Een week lang draait het niet om behandelingen of ziekenhuizen, maar om varen, vriendschap en plezier maken. Redacteur Lynn keek een dagje mee.

Ik loop mee met vrijwilliger Jacco. Hij vertelt me waarom hij zijn vakantiedagen hieraan besteedt: „Als het met jezelf goed gaat, wat is er dan mooier dan anderen helpen die de hulp kunnen gebruiken?” Hij zit op de boot met twee andere vrijwilligers en vier meiden. Direct na mijn aankomst mag ik aanschuiven voor de lunch: pannenkoeken. De sfeer is ontspannen en de meiden bepalen zelf hun tempo en plannen.

Een bijzonder perspectief biedt Jelmar (40), die zelf als kind twee keer meeging met SKOV na twee zware periodes van leukemie. Na zijn herstel ging Jelmar studeren en werken als cameraman. Nu is hij terug bij het kamp als vrijwilliger. „De eerste keer terug aan boord was confronterend. Het bracht veel herinneringen boven. Maar tegelijk voelde ik meteen weer wat deze plek zo bijzonder maakt. Niemand hoeft zich hier anders voor te doen dan hij is. Je ziet het letterlijk gebeuren: kinderen die op dag één nog een pruik dragen, doen hem op dag drie af.”

Aan het einde van de week volgt altijd een evaluatie met alle vrijwilligers. „Er wordt vaak gehuild,” zegt Jelmar. „Niet omdat het verdrietig is, maar omdat het je raakt. Die veerkracht van de kinderen.” Wat me bijblijft, is precies dat: de kracht van de kinderen, maar ook de vanzelfsprekendheid waarmee iedereen hier voor elkaar zorgt.